[EHW] Leona Astia

LEONA ASTIA

ชื่อ – สกุล :	ลีโอน่า แอสเทีย [Leona Astia]
เพศ :	หญิง	กรุ๊ปเลือด :	A
บ้าน	ฮัฟเฟิลพัฟ	สถานะทางสายเลือด :	เลือดบริสุทธิ์
ชั้นปีที่ :	6	อายุ :	17
วันเกิด :	22 OCT 2004	ส่วนสูง / น้ำหนัก :	160 CM / 48 KG
สีผม :	แดง	สีตา :	เขียว
ไม้กายสิทธิ์
เนื้อไม้ :	Apple	แกนกลาง :	Unicorn hair(s)
ความยืดหยุ่น :	flexible	ความยาว (inch) :	11
สัตว์เลี้ยง :	งูเผือก(สายพันธุ์ไม่มีพิษ)	ชื่อของสัตว์เลี้ยง :	ชิวาว่า
ผู้พิทักษ์ (Patronus)	เสือ(ยังร่ายคาถาไม่ได้)	แอนิเมจัส (Animagus)	–

• ประวัติ :

ลีโอน่าเกิดในตระกูลแอสเทียซึ่งเป็นตระกูลพ่อมดแม่มดสายบริสุทธิ์ตระกูลเก่าแก่ที่อาศัยอยู่ในประเทศอังกฤษ พื้นฐานของคนในตระกูลมักเป็นคนทะเยอทะยานและมีความเป็นผู้นำสูง เป็นคนที่รักในความสมบูรณ์แบบเสียส่วนใหญ่ และคนในตระกูลส่วนใหญ่มักจะเป็นเด็กที่จบมาจากบ้านสลิธิริน ส่วนน้อยมากที่จะจบจากบ้านอื่น แน่นอนว่าลีโอน่าคือส่วนน้อยที่กำลังเรียนอยู่บ้านฮัฟเฟิลพัฟ แทนที่จะเป็นสลิธิริน ทำให้มีญาติอาวุโสบางคนดูจะไม่ค่อยพอใจนักกับเรื่องนี้ แต่กระนั้นเองดูเหมือนพ่อกับแม่เธอจะไม่ได้มีปัญหาหรือแปลกใจอะไรกับการที่เธอหลุดไปอยู่ฮัฟเฟิลพัฟ เพราะพวกเขารู้นิสัยของลูกสาวตัวเองดีว่าเธอคงไม่เหมาะกับสลิธิริน 

พ่อของลีโอน่าเป็นมือปราบมาร ส่วนแม่ของเธอเป็นนักแสดง ทั้งคู่พบรักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนที่ฮอกวอตส์ ลีโอน่ามีพี่ชายอยูู่ 2 คน ทั้งคู่เป็นเด็กสลิธิริน แต่ปัจจุบันเรียบจบไปนานแล้ว โดยคนโตทำงานอยู่ในกระทรวงเวทมนตร์ ส่วนคนรองนั้นตั้งใจจะเป็นนักชำนาญมังกร 

และในปัจจุบันเพราะทุกคนในครอบครัวของลีโอน่านั้นต่างมีภาระหน้าที่ในการงานอาชีพที่ต่างกัน ทำให้มักจะไม่ค่อยอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาครบเสียเท่าไหร่ คนที่ลีโอน่ามักจะได้เจอหน้าบ่อยสุดคือพี่ชายคนโตที่มักจะกลับเจอหน้าเธอทุกวันในช่วงที่ยังปิดเทอม แต่กระนั้นเอง แม้พวกเขาจะไม่ได้อยู่พร้อมหน้ากันเสมอ แต่ก็มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน โดยเฉพาะพี่ชายทั้งสองที่ค่อนข้างรักและเป็นห่วงเธอมาก เพราะเป็นน้องสาวคนเล็กและคนเดียวของบ้าน

ลีโอน่ามีความสนใจในด้านสมุนไพรศาสตร์และสัตว์วิเศษเป็นพิเศษ ดังนั้นในช่วงวันหยุดปิดเทอมเธอมักจะคลุกตัวอยู่ในห้องสมุดของบ้านและเปิดตำราอ่านเกี่ยวกับสมุนไพรหรือสัตว์วิเศษเสมอ รวมไปถึงบางครั้งเธอก็มักจะอ่านตำราปรุงยาด้วย เพราะมีความชอบในด้านนี้ด้วยเช่นกัน นอกเหนือจากด้านการเรียนแล้วสิ่งที่เธอสนใจอีกอย่างคือด้านการดนตรี ลีโอน่าชอบไวโอลินและเปียโนมาก อาชีพในอนาคตที่เธอใฝ่ฝันไว้หากไม่ใช่นักปรุงยาก็คงจะเป็นนักดนตรี

• บุคลิก / นิสัย :
  • รักธรรมชาติ รักสัตว์ ชอบอะไรเรียบง่ายและไม่วุ่นวาย
  • ขยันและมีความรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองได้รับ หากตั้งใจจะทำอะไรซักอย่างจะพยายามทำจนสำเร็จ
  • ค่อนข้างขี้เขินอาย พูดไม่เก่งนัก แต่ก็เป็นเด็กสุภาพและเป็นมิตรคนนึง
  • ใส่ใจและมักเป็นห่วงคนรอบข้างก่อนตัวเองเสมอ จนทำให้บางทีเจ้าตัวก็มักจะลืมที่จะใส่ใจตัวเอง
  • มีความอดทน ใจเย็นและมีเหตุผล ค่อนข้างโกรธยาก แต่ถ้าโกรธก็จะหายยากเช่นกัน
  • ชอบการกินของอร่อยมากๆ มักจะมีความสุขกับอะไรง่ายๆหรือของอร่อยๆ

• ความชอบ / ไม่ชอบ :
  • ชอบไปห้องสมุดเวลาว่าง
  • ชอบเล่นเปียโนและไวโอลินมากๆ
  • ชอบขนมหวานมากๆ โดยเฉพาะพุดดิ้งยอร์คเชียร์ แต่ไม่ชอบขนมที่ทำจากฟักทองกับน้ำฟักทองเท่าไหร่นัก
  • ไม่ชอบความวุ่นวาย ทะเลาะกัน หรือการกลั่นแกล้งกัน
  • ไม่ชอบว่ายน้ำ

• สิ่งที่ถนัด / ไม่ถนัด / ความกลัว :
  • ถนัดวิชาสมุนไพรศาสตร์และวิชาดูแลสัตว์วิเศษเป็นพิเศษ รองมาเป็นวิชาปรุงยา
  • ไม่ถนัดวิชาตัวเลขมหัศจรรย์
  • กลัวการจมน้ำ เนื่องจากสมัยเด็กเคยไปเล่นน้ำกับพวกพี่ๆแล้วเกิดขาเป็นตะคริวทำให้เธอจมน้ำ หากพี่ๆช่วยเธอไม่ทันเธออาจจะจมน้ำตาย หลังจากนั้นก็กลัวการจมน้ำมาตลอด

Roommate : [เพิ่มเติมที่หลัง]

Twitter : @EHW_Astia

[TE] Fujino Saki

 

♦ สกุล – ชื่อ : ฟูจิโนะ ซากิ  藤乃 咲希

♦ สัญชาติ : ญี่ปุ่น

♦ ชั้นปี / อายุ : ชั้นปี 1 / 16

♦ อายุ : 16

♦ นิสัย : 

• ร่าเริงและเป็นมิตร อัธยาศัยค่อนข้างดี 
• ยิ้มเก่ง ยิ้มตลอดเวลา ดูเป็นคนอารมณ์ดีตลอดเวลา มีทัศนวิสัยที่เป็นบวก เพราะเชื่อว่าแม้จะมีเรื่องลำบาก แต่ทุกอย่างมันก็จะผ่านไปได้
• เป็นพวกมีความตั้งใจจริง หากตั้งใจจะทำอะไรแล้วก็จะพยายามทำมันให้สำเร็จ
• จริงๆเป็นพวกดื้อเงียบ หัวรั้น ชอบแก้ปัญหาด้วยตัวคนเดียว อีกทั้งยังเป็นคนที่เข้มแข็ง
• มีเหตุผลเสมอและใจเย็น โกรธค่อนข้างยาก แต่ถ้าโกรธแล้วจะนิ่งขึ้นมาทันที
• ค่อนข้างจะเก็บอารมณ์เก่ง จะไม่ชอบบอกใครว่ารู้สึกอะไรอยู่ 
• พูดจาสุภาพและให้เกียรติผู้อื่นเสมอ

♦ ส่วนสูง / น้ำหนัก : 160 cm / 48 kg.

♦ สีตา / สีผม : สีเขียวหยก / น้ำตาล(Ash brown)

♦ อาชีพ : นักเรียน

♦ โรงเรียน : Hanegasaki

♦ CV : Click  (เสียงพูดจะประมาณนี้ค่ะ)

♦ Twitter : TE_Fujino

♦ บล็อก : aoi37.wordpress.com

♦ ข้อมูลสำหรับเปิดเผย (ไว้สำหรับโคประวัติ) : เจาะหูสองข้างมักใส่ต่างหูดาวเป็นประจำ , มีฟันเขี้ยว , ปกติจะเอาข้าวกล่องมากินที่โรงเรียนประจำ , อาจจะมีขนสุนัขติดตามกระโปรงมาเรียนบ้าง

 

(รูปเต็มตัว!)

 

[TE] Kuma’s side story : The confession behind the firework

 

วันที่ 22 ตุลาคม เวลา 19.25 น.

 

“อยู่ไหนเหรอ?”

 

ฉันกล่าวออกไปหลังจากที่หยิบมือถือออกมาติดต่อหาใครบางคน ที่เมื่อกี้ยังเดินอยู่กับฉันอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับหายไปซะแล้ว เพราะเมื่อกี้ตรงที่เดินผ่านมาคนมันเยอะเราก็เลยต่างคนต่างถูกดันไปคนละทิศคนละทางแล้วตอนนี้ก็หากันไม่เจอ

 

พลัดหลงกันซะแล้ว

 

[พี่อยู่ตรงร้านที่ขายทาโกยากิเนี่ย คุมะอยู่ไหนคะเนี่ย?]

 

เสียงทุ้มจากปลายสายรีบตอบกลับมา น้ำเสียงเขาเหมือนจะร้อนลนขึ้นมาเมื่อรู้ตัวว่าพลัดหลงกับฉันไปซะแล้ว

 

“งั้นเดี๋ยวคุมะเดินไปที่รอแถวด้านหลังที่เรานัดกันละกันนะ ถ้าพี่ถึงแล้วก็ส่งเมลมาบอกคุมะด้วยนะ”

 

จะให้เดินหากันในงานคงวุ่นวายไป แถมคนก็เยอะมากๆด้วยเผลอๆคงได้หลงกันอีกรอบแน่ สู้ไปรอที่จุดที่นัดกันมันน่าจะง่ายกว่า ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบตกลงกับมาแล้ววางสายไป ส่วนตัวฉันเองหลังจากวางสายไปก็หันตัวกลับมาเพื่อเดินไปที่จุดที่นัดกับพี่ชายไว้ แต่ก็ชนกับใครบางคนเข้าจนเซถอยหลังมาเล็กน้อย

 

“อ๊ะ!ขอโทษค่ะ……….”

 

ฉันรีบขอโทษคนที่เผลอชนไปเมื่อครู่ทันทีก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นเพื่อมองหน้า แต่เมื่อฉันเห็นหน้า’เขา’ ฉันก็ชะงักและนิ่งค้างไปทันที และเหมือนเขาเองก็จะตกใจเหมือนกันที่เจอฉัน

“……คานาเมะคุง”

 

“……คุมะเหรอ?”

 

เราต่างฝ่ายต่างเรียกชื่อกันอย่างอ้ำอึ้ง มีทั้งความรู้สึกแปลกใจและตกใจ บรรยากาศรอบๆเงียบลงจนน่าอึดอัดทันที ทั้งๆที่รอบๆนี้ก็คึกคักจะตายไป แต่ไม่รู้ทำไมบรรยากาศรอบๆพวกเราถึงได้อึดอัดจนพูดอะไรไม่ออกขนาดนี้

 

ไม่ชอบบรรยากาศเงียบๆแบบนี้เลย

 

มันอึดอัดเกินไป

 

“…มะ มาด้วยเหรอ?ฉันนึกว่าอย่างคานาเมะคุงจะไม่มางานที่ดูวุ่นวายแบบนี้ซะอีก…”

 

ฉันเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบากเล็กน้อยเพื่อทำลายบรรยากาศที่เงียบจนน่าอึดอัดนี้ของพวกเรา หากฉันไม่พูดบรรยากาศรอบตัวพวกเราก็จะเงียบและอึดอัดแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆเพราะฉันรู้ว่า’เขา’จะไม่เป็นฝ่ายพูดออกมาก่อนแน่นอน

 

“ประมาณนั้นน่ะ เพื่อนที่รู้จักกันเซ้าซี้ให้มา”

 

คานาเมะคุงตอบเสียงเรียบๆกลับมาพลางยักไหล่ให้กับฉัน ใบหน้าของเขาดูเหมือนจะไม่มีอารมณ์ร่วมกับงานนี้เลย บ่งบอกเลยล่ะว่าเขาดูไม่เต็มใจที่จะมางานนี้แต่แรกแล้วหากเพื่อนไม่เซ้าซี้มากๆ ฉันเดาว่าจริงๆเขาก็คงไม่มาหรอกเพราะเขาไม่ชอบงานที่มันวุ่นวายและดูอึกทึกขนาดนี้นี่นา

 

หลังจากนั้นพวกเราก็เงียบลงกันอีกครั้งไม่มีบทสนทนาต่อออกมา ฉันเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อถึงทำได้แค่เม้มปากยืนก้มหน้านิ่งอยู่แบบนั้นไม่ยอมมองหน้าเขา จนกระทั่งฉันได้ยินเสียงเขาถอนหายใจออกมา

 

“แล้วทำไมมาอยู่ตรงนี้คนเดียว?”

 

เสียงทุ้มของเขาเอ่ยถามฉันออกมา เหมือนท่าทางเขาเองก็คงจะไม่ชอบที่บรรยากาศรอบๆนี้เงียบและอึดอัดด้วยล่ะมั้ง

 

“ก็เดินหลงกับพี่ไทกะน่ะ เดี๋ยวว่าจะเดินไปด้านหลังที่คนน้อยๆจะได้หาพี่ไทกะเจอ”

ฉันตอบเขากลับไปแล้วแสร้งมองไปทางอื่นโดยที่ยังไม่ยอมมองหน้าเขา ฉันไม่กล้าที่จะสบตากับเขาเพราะหากฉันสบตากับเขา’ความรู้สึก’พวกนั้นจะต้องกลับมาหาฉันแน่ๆ

 

ฉันกลัวที่จะต้องสบตาเขา

 

หลังจากนั้นพวกเราก็เงียบกันอีกครั้ง แต่จู่ๆมือใหญ่ๆของเขาก็เอื้อมมาจับที่มือของฉันหลวมๆแล้วดึงให้ฉันออกเดินตามเขาไป

 

“ดะ เดี๋ยวสิ??ทำอะไรน่ะ??”

ฉันรีบดึงมือขืนตัวไว้ แต่พอฉันขืนตัวเขาก็เปลี่ยนมาจับมือแน่นขึ้นทำให้ฉันต้องเดินตามเขาไปและมองแผ่นหลังกว้างของเขาจากด้านหลัง ทำไมจู่ๆรู้สึกร้อนๆที่แก้มนะ

 

“เดินไปที่ที่เธอนัดกับพี่ไง ยืนตรงนั้นมันเกะกะทางเดินคนอื่น”

 

เขาพูดตอบกลับมาโดยที่ไม่ได้หันกลับมา จริงด้วยสิเรายืนอยู่ตรงนั้นมันคงขวางทางเดินคนอื่น ฉันก็ได้แค่ส่งเสียงอืมตอบกลับไปเท่านั้นก่อนจะขยับตัวไปเดินข้างๆเขาเพื่อให้เดินได้สะดวกขึ้น ฉันก้มหน้าเดินตลอดทางและมองเหลือบมองมือที่จับมือกับฉันเงียบๆ

 

“ทำไมวันนี้ทำทรงผมนี้?”

“ห๊ะ?”

 

จู่ๆเขาก็ถามคำถามกับฉันอีกครั้งซึ่งมันทำให้ฉันที่กำลังเหม่อคิดอะไรไปเรื่อยถึงกับเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างสงสัยเพราะเมื่อกี้ฉันเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะฟังที่เขาถาม

 

“ทรงผมน่ะ ทำไมถึงไม่ได้ทำทรงที่ทำประจำ?”

 

คานาเมะคุงหันกลับมามองหน้าฉันแล้วชี้ไปที่หัวของฉัน มันทำให้ฉันต้องยกมือขึ้นจับหัวตัวเองทันที อะไร?หมายถึงจุกที่อยู่บนหัวน่ะเหรอ

 

“อะ อ๋อ…แค่วันนี้ไม่อยากทำมาเฉยๆน่ะ มัน…มันแปลกเหรอ?”

 

คำถามของเขาทำให้ฉันรู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมาหรือว่ามันไม่เหมาะงั้นเหรอ วันนี้ฉันก็แค่ไม่อยากทำทรงเดิมๆที่ทำปกติแค่นั้นเองเพราะมันอาจจะไม่เข้ากับชุดยูกาตะที่ใส่วันนี้

 

“เปล่า แค่ไม่ชินตาเฉยๆ”

 

“ก็น่ารักดีนะ”

 

เขาพูดออกมาแล้วก็ยิ้มออกมานิดหน่อย เพียงแค่นั้นฉันก็รู้สึกเหมือนโลกมันหมุนสวิงไปทั้งใบเลยทีเดียว หน้าฉันร้อนผ่าวไปหมดทั้งหน้าเพราะฉันไม่คิดว่าเขาจะชมฉัน

 

อีกแล้ว

 

ไม่ต้องสบตา ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแค่คำพูดเขาคำเดียวและรอยยิ้มของเขาก็ทำให้ความรู้สึกมากมายที่ฉันพยายามปกปิดมันไว้ในส่วนลึกกลับมาอีกครั้งได้ หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นฉันไม่สามารถห้ามมันไว้ได้เหมือนทุกที ความรู้สึกหวิวๆที่ท้องมันกลับมาอีกแล้ว

 

เขาทำให้ฉันรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

 

แต่ฉันก็รู้สึกดีกับเขาได้ไม่นานมากนัก ฉันก็มานึกขึ้นได้ว่าบางทีเขาอาจจะแค่ชมตามมารยาทเท่านั้น ฉันน่ะไม่ควรที่จะคิดเองเออเอง อาการหวิวๆที่ท้องเมื่อครู่นี้หายไปแล้วกลับมาโหวงๆอีกครั้ง ฉันลอบถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

 

ฉันควรจะเลิกหวังได้แล้ว

 

ฉันกับเขาเดินมาเรื่อยๆจนถึงด้านหลังจุดที่ฉันนัดกับพี่ชายไว้ เราสองคนปล่อยมือออกจากกันโดยที่ไม่พูดอะไร แล้วตอนนั้นเองฉันก็เห็นคนที่นัดไว้ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งพอดี ถึงเวลาที่ต้องแยกกันแล้ว

 

“เจอพี่ไทกะแล้ว…ขอบคุณนะที่พาเดินมาส่ง…ฉันไปก่อน……”

 

ปุ้ง!

 

เสียงพลุนัดแรกที่ดังขึ้นทำให้ฉันที่กำลังจะพูดลาเขาต้องหยุดชะงักไปเพราะถูกเสียงพลุกลบ ฉันหันไปมองพลุลูกใหญ่ที่อยู่บนท้องฟ้าเงียบๆ แสงจากพลุมันสว่างจ้าจนรอบๆที่ฉันกับเขายืนอยู่สว่างไปหมด

 

สวยจัง…

 

“คุมะ”

 

เสียงทุ้มที่เรียกชื่อฉันนั้นทำให้ฉันละสายตาจากการมองพลุหันไปเงยมองหน้าเขาที่กำลังยืนมองหน้าฉันอยู่เงียบๆ

 

“เธอ…ยัง’ชอบ’ฉันอยู่รึเปล่า?”

ปุ้ง!

 

สิ้นเสียงคำถามของเขาพลุลูกที่สองก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ฉันไม่มีแม้แต่กระจิตกระใจที่จะดูมันเลย เวลานี้ฉันรู้สึกว่าโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุน ลมหายใจเหมือนติดขัดจนทำอะไรไม่ถูก ภาพในอดีตมากมายไหลเข้ามาในหัวเต็มไปหมด ภาพพวกนั้นทำให้ฉันรู้สึกร้อนๆขึ้นมาที่ขอบตายังไงก็ไม่รู้

 

ฉันก้มหน้าเม้มปากอยู่นานกว่าจะหาเสียงตัวเองกลับมาได้อีกครั้งและรวบรวมความกล้าพูดมันออกไป

 

“ชอบสิ”

 

ปุ้ง!

 

เสียงพลุดังขึ้นพอดีกับที่ฉันพูดให้คำตอบกับเขาและตอนนั้นเองที่เขาก็บอกว่า ‘ช่างมันเถอะ’ ก่อนจะโบกมือลาฉันแล้วเดินออกไปจากจุดที่ฉันยืนอยู่ เหลือเพียงฉันที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ฉันไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินที่ฉันพูดไหม แต่ในใจฉันก็หวังนะ หวังว่าเขาจะได้ยินที่ฉันพูด

 

แต่ในขณะเดียวกัน…

 

อีกใจหนึ่งฉันก็หวังเหมือนกันว่าเขาจะไม่ได้ยินที่ฉันพูด

TBC?

________________________________

สรุปเหตุการณ์ตอนงานนัตสึมัตสึริ

• คุมะเจอกับคานาเมะคุงที่งานนัตสึมัตสึริ

• เป็นเรื่องราวมาจากช่วงม.ต้นของคุมะกับคานาเมะค่ะ คุมะรู้สึกดีกับคานาเมะที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทสมัยเด็กแล้วก็พี่ชาย แต่ก็ไม่ได้ไปถึงฝั่งฝันค่ะ(….)

• ทำใจได้แล้วแต่ยังไม่สุด เพราะก็ยังชอบอยู่ดี เพราะอีกฝ่ายก็ยังทำตัวเหมือนเดิมอีกเลยตัดใจไม่ได้ซักที

• เขียนไว้ท้ายๆว่าเหมือนจะร้องไห้ แต่ไม่ได้ร้องนะ…

• ปัจจุบันก็ยังไม่กล้ามองหน้าตรงๆต่อไป

• พี่ชายคุมะจะพูดคะ/ค่ะกับคุมะค่ะ พี่ชายบอกว่ามันน่ารักดี5555

 

มาสรุปไว้ค่ะ เป็นรูทที่คุยเอากับผปค.คานาเมะค่ะ ไม่มีเวลาโรลกันทั้งคู่เลยต้องคุยเอาแล้วมาอัพเป็นฟิคอีกทีค่ะ😂

ขอบคุณ @Akix13 ที่ให้ยืมคานาเมะมานะจุ๊บ

[TE]Nagato Kuma

[Full Body]

♦ สกุล – ชื่อ : นางาโตะ คุมะ 長門  熊

♦ สัญชาติ : ญี่ปุ่น

♦ ชั้นปี / อายุ : ชั้นปี 3/17

♦ อายุ : 17

♦ นิสัย :

• ร่าเริงๆซนๆหน่อยและเป็นกันเองกับทุกคน ง่ายๆเรื่อยๆ
• แต่ก็จะพูดไม่เก่งกับคนที่ไม่สนิท แต่เมื่อสนิทและไว้ใจแล้วก็จะพูดได้เรื่อยๆ ชอบที่จะเป็นผู้ฟังมากกว่าผู้พูด
• ชอบยิ้มซื่อบื้อไปเรื่อยๆ เอ๋อๆ โกรธยากหายง่าย
• แต่เห็นอย่างงี้ก็เป็นคนขี้อายและคิดมากเหมือนกัน
• มีเหตุผลเสมอและใจเย็น ตั้งใจจะทำอะไรแล้วก็ต้องทำให้สำเร็จ เป็นคนที่เอาใจใส่คนอื่นเสมอ
• ค่อนข้างจะเก็บอารมณ์เก่ง จะไม่ชอบบอกใครว่ากำลังเสียใจอยู่ แต่ลับหลังก็อาจจะไปร้องไห้คนเดียว
• เวลาโกรธจะนิ่งเงียบไม่พูดเพราะจะรู้สึกว่าไม่อยากพูดด้วย
• เวลามีปัญหาจะไม่ค่อยชอบบอกกับใคร ชอบเก็บเงียบไว้แล้วแก้ปัญหาด้วยตัวเองเพราะคิดว่าปัญหาที่ตัวเองเป็นคนก่อคนที่แก้ปัญหาได้ก็จะมีแค่ตัวเอง

♦ ส่วนสูง / น้ำหนัก : 148 cm./ 37 kg.

♦ สีตา / สีผม : น้ำตาลสว่าง/น้ำตาลมอคค่า

♦ อาชีพ : นักเรียน

♦ โรงเรียน : Hanegasaki

♦ CV : ☻Click

♦ Twitter : TE_KKuma

♦ บล็อก : aoi37.wordpress.com

(เทียบปี2กับปี3!)

[TE] Oreki Miyuki

 

♠ สกุล – ชื่อ : โอเรกิ มิยูกิ 折木 美幸

♠ สัญชาติ : ญี่ปุ่น

♠ ชั้นปี / อายุ : ชั้นปี 3/17

♠ อายุ : 17

♠ นิสัย :

• ภายนอกก่อนรู้จักมักจะทำตัวนิ่งขรึมไว้เผื่อตัวเองจะดูดี
• แต่จริงๆขี้เล่น ซน ขี้แกล้ง ตามประสาเด็กผู้ชาย
• พูดจาตรงไปตรงมา ซื่อๆจนเหมือนปากเสีย
• สุภาพกับคนที่เป็นรุ่นพี่
• เป็นมิตรง่ายกับทุกคน ยิ้มตลอดเวลา แต่บางทีก็ชอบยิ้มชั่วร้าย
• เหมือนฉลาด แต่จริงๆก็ซื่อบื้อในบางเรื่อง
• หัวร้อนง่ายและกว่าจะหัวเย็นได้ต้องใช้เวลามาก เมื่อหัวร้อนอารมณ์จะรุนแรงขึ้นมาทันทีเพราะค่อนข้างที่จะเป็นคนที่ขี้หงุดหงิดพอตัว แต่ตอนนี้เริ่มใจเย็นและใช้เหตุผลมากขึ้นแล้ว
• เวลาทำอะไรไม่ถูกก็จะสติแตกและโวยวายได้ง่าย

♠ ส่วนสูง / น้ำหนัก : 183 cm./ 71 kg.

♠ สีตา / สีผม : ฟ้าน้ำทะเล ★ / ดำ★

♠ อาชีพ : นักเรียน

♠ โรงเรียน : Habataki

♠ Twitter : TE_MMiyuki

♠ บล็อก : aoi37.wordpress.com

 

[TE]Oreki Megumi

 

[Full]

 

♣ สกุล – ชื่อ: โอเรกิ เมงุมิ [折木 恵 ]

♣ สัญชาติ : ญี่ปุ่น

♣ ชั้นปี / อายุ : ชั้นปี 3/17

♣ อายุ : 17

♣ นิสัย:

• เป็นพวกง่ายๆเรื่อยๆสบายๆ ยินยอมโอนอ่อนตามคนอื่นไปเรื่อย ไม่เรื่องมาก

• เป็นคนที่พูดไม่เก่งและกลัวว่าพูดไปแล้วอีกฝ่ายจะไม่ชอบเลยทำให้บางทีชอบพูดเสียงเบามาก พูดน้อย ขี้เกรงใจและปฏิเสธใครไม่ค่อยเก่ง

• เป็นคนที่แสดงสีหน้าไม่เก่งนัก จึงทำให้บางทีถูกเข้าใจผิดได้บ่อยๆ

• มีเหตุผลและจะไม่ตัดสินใจใครจากภายนอก

• เอ๋อๆซื่อบื้อในหลายๆเรื่อง

• เป็นคนที่มั่นใจในการตัดสินใจของตัวเองระดับหนึ่ง ถ้าหากมั่นใจหรือเชื่อแล้วก็จะเชื่อเลย (บางทีเลยทำให้ถูกหลอกเอาง่ายๆ)

• จริงๆก็แอบดื้อเงียบเหมือนกัน อีกทั้งยังเป็นคนที่เข้มแข็งมาก

♣ ส่วนสูง / น้ำหนัก : 155 cm./ 43 kg.

♣ สีตา / สีผม : ฟ้าน้ำทะเล/ น้ำตาลอ่อนประกายทอง

♣ อาชีพ : นักเรียน

♣ โรงเรียน: Hanegasaki

♣ CV. : 鹿乃

♣ Twitter : TE_Oreki

♣ Page : Now Loading

Tea, Little by Little แรกเริ่มเดิมที#1

Kia's jinniy house

Sorry for foreign readers, Thai language only again.

สวัสดีค่ะ เอนทรี่นี้มีคนรีเควส บวกกับอยากเขียนด้วยตัวเองอยู่แล้วนิดหน่อย ที่จริงบลอกนี้ควรจะเป็นบลอกเกี่ยวกับอาหารและขนมเต็มตัวไปเลยเนอะ ฮ่าๆๆ ไม่ค่อยได้วาดรูปเลย ถึงวาดก็แปะแต่ในเพจ ไว้อาร์ตบุ๊คขายเมื่อไหร่จะทยอยอัพstep วาดรูปลงบ้างนะคะ

เอนทรี่นี้เกี่ยวกับชาในอังกฤษ ความหรูหราไฮโซ ความเยอะของนาง มากมายมหาศาล ต้องยอมรับจริงๆ ว่าอังกฤษนี่”เยอะ” กับชามาก ข้อมูลที่เอามาเขียนนี่ก็สนองความสนใจของตัวเองและเผื่อใครจะเอาไปเป็น reference ในคอมมิคหรือนิยายก็ไม่ผิดแต่อย่างใด

ข้อมูลเบื้องต้นมาจากหนังสือ The Ritz London Book of Afternoon Tea; The Art and Pleasures of Taking Tea โดย Helen Simpson ซึ่งแน่นอนว่าบทความนี้จะไม่ใช่แค่เอนทรี่เดียว แต่คงจะสลับมาเขียนกับเอนทรี่อื่นๆ ด้วย และจะเล่าตามความเข้าใจบวกกับประสบการณ์เล็กๆ น้อยๆ ที่เราสัมผัสมาด้วยค่ะ

เวลาน้ำชา สำหรับคนไทย ฟังแล้วคิดถึงอะไรก่อนเลยคะ? 

ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจินตนาการยากกว่านี้ แต่เดี๋ยวนี้ง่ายขึ้นมาก เพราะร้านชาจริงจังแบบ ทไวนิ่งเอย TWG เอย เปิดกันให้ทั่วกรุงเทพ แถมร้านตามห้างก็เริ่มมีชาใส่กาบริการเป็นเซ็ตพร้อมสแตนด์ขนมคู่ทานคู่กันแล้ว ถึงความนิยมจะสู้กาแฟที่อยากกินเมื่อไหร่ก็กินไม่ได้ แต่ต้องยอมรับเลยว่าแพร่หลายกว่าแต่ก่อนมาก ทั้งนี้ทั้งนั้น ร้านใหม่ๆ ที่ไม่ได้สนใจเบื้องลึกและไม่ได้ขายชาเป็นหลักนั้นยังใช้ชาถุงกระดาษจุ่มอยู่ ซึ่งก็ง่ายและสะดวกดี แต่พอเราพูดกับคนที่ดื่มชาจริงจังว่าเอาชาซองไหนทีไร ได้โดนมันแขวะเอาทุกที แน่ล่ะค่ะ “เวลาน้ำชา” แบบคนที่ชอบและเสพย์ติดมันจริงๆ มันเต็มไปด้วยความละเอียดอ่อนกว่านั้นมากๆ มากกก มากก มีแบบแผนตั้งแต่เวลาที่ดื่ม ชาที่ดื่มตามเวลานั้นๆ ไปจนถึงขนมชนิดต่างๆเลยล่ะ

แต่ก่อนจะขยายความตรงนั้น เราจะพูดถึงอดีตของมันก่อนค่ะ

จิบแรกของชาวยุโรปมาจากไหน? รู้ไหม? ตอบได้ไหม? 

อินเดียเหรอ ไม่ใช่

ยุโรปปลูกชาเองเหรอ ก็ไม่ใช่

จิบแรกของเครื่องดื่มผู้ดีในแดนยุโรปนั้นเริ่มต้นเมื่อกลางศตวรรษที่16 ตั้งแต่ตอนที่โปรตุเกสเข้าไปปกครองมาเก๊า แล้วตัดสินใจใช้เป็นใจกลางธุรกิจ พวกพ่อค้าชาวยุโรปก็เริ่มส่งสมุนไพรต่างๆกลับมายังบ้านเกิด
และในช่วงเวลานั้นเอง ชาวยุโรปก็ได้รู้จักของขวัญอันเลอค่าของพระเจ้าที่เรียกว่าใบชา

สรุปแล้ววัฒนธรรมการดื่มชาแบบดั้งเดิมล้วนแต่มาจากประเทศจีน ซึ่งไม่ได้เอามาแต่ใบชาเท่านั้น พวกนางยังมโนแอซเซสซอรี่ส์มาประกอบการดื่มด้วย

ว่าแต่ทำไมแพงได้ขนาดนั้น?

ตอนที่เรือลำแรกที่บรรทุกใบชามายังอังกฤษ ตอนนั้นเป็นยุคที่โอลิเวอร์ ครอมเวลล์เป็นเจ้าผู้พิทักษ์ของอังกฤษ สก๊อตแลนด์ และไอร์แลนด์อยู่ ตอนนั้นคิงโดนล้ม อังกฤษก็เลยว่างเว้นจากระบอบกษัตริย์ แต่ขอไม่เล่าประวัติตานี่แล้วกัน รู้แค่ว่าตายแล้วยังโดนขุดศพมาแขวนคอแล้วตัดหัวทีหลังอีกก็พอ

นอกเรื่องไปนั่น คือช่วงนั้น (1653-1658) พ่อค้าที่นำเข้าชาจากจีน พยายามทำให้ใบชาเป็นสินค้าที่มีการยอมรับโดยการโฆษณาว่าใบชา เนี่ยเป็นยารักษาโรคนะ เป็นเครื่องดื่มที่ได้รับการตรวจสอบแล้ว Physitians เขา approved ไชน่าดริ๊งค์ตัวนี้แล้ว (คนอังกฤษตอนนั้นเรียกคนจีนว่า Chineans)

แต่ถึงจะโฆษณาไปแบบนั้นก็ไม่ได้ผลอะไร คนอังกฤษสมัยนั้นชอบของข้างถนนที่ไหน เอาอะไรโนเนมมาขาย จากต่างแดน อืม ไม่เอาอะ ไม่ว่าจะประเทศไหนเขาก็นิยมCelebrity endorsement ทั้งนั้น ชนชั้นล่างอยากเป็นชนชั้นกลาง ชนชั้นกลางอยากเป็นแบบชนชั้นสูงทั้งนั้น ชาเลยขายไม่ออกไป จนระบบคิงกลับมานี่แหละค่ะ

คิงชาร์ลส์ที่2แต่งงานกับสาวงามโปรตุเกสนามว่าแคทเทอรีนแห่งบรากันซา ตอนนางจะย้ายมาอยู่ด้วย นางก็หอบชาลังใหญ่ยักษ์มาเป็นสินสมรสให้ชาร์ลส์ เท่านั้นล่ะ ใบชาก็กลายเป็นแฟชั่นในวังทันที ราวกับเฟอร์บี้ที่หน้าตาประหลาด แต่ดาราถ่ายรูปว่าซื้อมา คนก็แห่กันไปบูชามัน เพียงแต่ใบชาเนี่ย ราชินีดื่มเชียวนะ ราชินีเลยนะ…

View original post 231 more words

ฮาวทูเล่นWordPressขั้นเบื้องต้น

AmiMochi

เอาล่ะ เอนทรี่นี้เป็นฮาวทู WordPress ที่เราทำมาเล่นๆ อาจจะมีข้อมูลตรงไหนไม่ตรงบ้างต้องขออภัยด้วย

เพราะความจริงเราก็เพิ่งเริ่มเล่นเหมือนกัน ฮา อ้าว…

สำหรับใครที่ยังลังเล เราลองคิดๆข้อที่เราชอบเกี่ยวกับWPมา

• ไม่ล่ม… ลาก่อน502 504
• ใช้งานง่าย เข้าใจง่าย
• มีธีมสวยๆที่เป็นแบบสำเร็จรูปให้ใช้มากมาย ฟรีด้วย
• ปรับแต่งธีมได้ในระดับนึง
• มีระบบคล้ายๆTumblr
• อัพโหลดรูปในโพสท์ได้โดยตรงจากคอม ไม่ต้องเอาไปฝากรูปก่อน
• มีหลายบล็อกได้ในแอคเค้าท์เดียว
• สามารถเห็นได้ว่าใครติดตามเรา คอมเม้นท์ รีบล็อก หรือไลค์ บล็อกเราได้

โอเค พร้อมแล้วไปเริ่มเลย!

ขั้นตอนการสมัครแอคเค้าท์

ไปที่หน้าเว็บหลักของWP http://wordpress.com แล้วจิ้มปุ่มส้มๆนี่เลย

แล้วคราวนี้WPก็จะส่งเมลล์คอนเฟริร์มมาที่อีเมลล์ที่เราใช้สมัคร เราก็กดไปตามลิ้งค์ที่แนบมาในอีเมลล์เพื่อเปิดทำการบล็อกของเราได้เลย

เริ่มสร้างบล็อก

เริ่มเล่นWordpress

ใครที่สงสัยเรื่องระบบแท็ก มันคือช่อง Topics ใส่คีย์เวิร์ดลงไปแล้วมันจะทำหน้าที่เหมือนระบบแท็ก

 

ฟู่วววว อันนี้เป็นพวกของเบสิคๆที่เราคิดว่าควรรู้นะ พวกของเสริมอย่างตกแต่งบล็อก อะไรอย่างงี้เราอาจจะยกไปโพสท์หน้า (ถ้ามีเวลามาทำอีก…)

หวังว่าทุกคนคงได้ประโยชน์จากฮาวทูเรานะ ถ้าใครยังไม่มีWPเป็นของตัวเอง อ่านโพสท์นี้เสร็จก็ไปสร้างเลยนะจ๊ะ อิอิ U v U

ถ้าเมนท์ด้วยจะดีมาก… คือเราอยากได้Trophy… //ไม่ใช่ละ

Edit: สำหรับคนที่สร้างแล้วไม่รู้จะอัพอะไร เราขอชวนมาเล่นแท็ก แนะนำตัวแนะนำบล็อกกัน(The New Settlement) อ่านรายละเอียดได้ที่ [Tag]The New Settlement แท็กคนไทยที่ย้ายมาเล่นในWP ตอนนี้เราจะแท็ก WPThai กันนะคะ

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมากๆเลย

บายบี๋ฮร่ะ

View original post